Het is een koude avond wanneer mijn telefoon gaat. Ik hoor een stem zeggen “het is zover, mijn  moeder is zojuist overleden”. Ik stel de dochter gerust en vertel haar dat ik er direct aan kom. In de koude avond vertrek ik in de auto naar de familie toe. Al denkend aan het gesprek die ik enkele dagen eerder met hun heb gehad. Het ging al een tijdje niet goed met moeder en ze wilden nu toch wel het één en ander regelen en informatie over de mogelijkheden van een begrafenis op de Natuurbegraafplaats Hillig Meer. We hebben toen alles doorgenomen en de familie kreeg rust, rust om bij hun moeder de laatste dagen door te brengen zonder er over na te denken over het hoe en wat te doen als het zover is.

Ik kom bij de familie aan en ik luister naar hun verhaal. Hoe het de afgelopen dagen met hun moeder is gegaan en hoe het met hun gaat. “Het kon niet meer, Anastasia, het was onmenselijk om haar te zien lijden, maar ze kon het leven niet los laten”. We hebben tegen haar gepraat en uiteindelijk heeft ze het los kunnen laten en is ze rustig ingeslapen.

Geboren worden is soms een lastige en moeilijke weg, maar om het leven los te moeten laten, de weg er naar toe, is misschien nog wel veel moeilijker.

We verzorgen moeder en kleden haar aan met de kleding die al uitgezocht was en we spreken af voor de volgende dag om de uitvaart te regelen. Alles was al besproken dus we wisten wat er geregeld moest worden. Hierdoor kreeg de familie alle tijd en rust om afscheid te nemen en naar de dag van de uitvaart toe te leven. “Wat en ik blij dat we elkaar al gesproken hebben en alles toen konden regelen, dat geeft een stukje rust en ontspanning”, vertelde de dochter mij.

Wanneer je je leven los moet laten dan is het mooi dat degene die achter blijven kunnen terug kijken op het leven, haar leven. Herinneringen aan het leven met woorden, met muziek en foto’s. Het afscheid, de plechtigheid, werd zoals de familie wilde en passend bij hun moeder. Haar levensverhaal werd verteld en tijdens de muziek waar ze zo van hield werden foto’s gepresenteerd. Na deze mooie en persoonlijke plechtigheid, hebben we har lichaam begraven, teru gegeven aan de natuur. Op deze persoonlijke manier heeft de familie afscheid genomen van haar leven, het leven die ze heeft los gelaten, loslaten…daar zijn we ons hele leven mee bezig.