De telefoon gaat, het is al laat in de avond. Een stem zegt; Anastasia, mijn vader is overleden. Ik wist niet zo goed wie ik moest bellen en dacht aan jou. Wat moeten we nu doen?

Ik stel ze gerust en vertel dat ik er direct aan kom. Al denkend aan diegene die overleden is pak ik mijn spullen, trek mijn kleren aan. Geen pak hoor, gewoon nette casual kleren, make-up op mijn gezicht en ik stap in de auto. Wanneer ik daar aan kom zorg ik eerst voor rust, laat hun het verhaal vertellen wat er is gebeurt. Ach, het zat er aan te komen, maar nu…toch plotseling.

Het verwachte werd het onverwachtse…

We verzorgen meneer en we spreken voor de volgende dag af om de uitvaart te regelen. Het is inmiddels midden in de nacht en de familie is moe.

De volgende dag bespreken we de wensen. Hoe willen jullie afscheid nemen van jullie vader. Al snel werd duidelijk dat het klein en intiem moest zijn. Anastasia, alles is al gezegd. We weten zijn verhaal en iedereen die op de uitvaart komt ook, dat hoeft niet nog eens verteld te worden. De vraag is hoe we het een invulling geven. Een kleine groep mensen, familieleden, intiem.

Een plechtigheid kan met veel mensen, muziek, sprekers en rituelen. Maar wanneer alles al gezegd is en het een besloten groep is, is het mooi om de gedachten aan diegene die ze moeten missen wast te houden, herinneringen ophalen. En dat is precies hoe het gegaan is. Achtergrond muziek, samen koffie drinken en lunchen en vooral met elkaar herinneringen ophalen.

Een mooie manier om invulling te geven aan een afscheid van iemand die je dierbaar is, persoonlijk, intiem, gemoedelijk en passend wanneer alles al gezegd is.

-Anastasia